I

ecele ihanet etmiş şiirler ezberledim

şairlerini arkadan yaralamış

kanın sızıdan göçürdüğü ruhu

bir işaret bildim kimsesizliğime

şiirlerin ünlediği son durakta

bekledim hep neyi beklediğimi bilmeden

sonra hikâyesi eski devirlerden

uykusu ağır bir adam çıkageldi

altın sikkesinde mağrur bir kral ile

devrin zamansız olduğunu haber verdi

o da öldü gecikmiş eceliyle

II

bir bağın duyarsızlığıyla mahir tanelerinden

şarap ezdiler zamanı ve aklı yok sayan

direncin kırgın hallerinde içmişim

bilemedim halden azade olmuş beni

adımı süslü nedimelerden duyunca

ağızların köze teşne olduğunu anladım

konuştum bütün ezberlerimi gün gün

kimi söz oldu beni vurdu

kimi de köz olup içimde söndü

taneleri mahir bağların üzümleri

beni doğurup doğurup öldürdü hüzünleri

III

suların tersine yüzen düşlerim vardı

benekli avların kursağında kalmış

bir varmış bir yokmuş diyenler haklıymış

aldığı nefesi kar sayanlar varmış

verdiği nefese ağlayanlar yokmuş

bense iki adamın kavgasında ölenim

çünkü şaire inat yaşamak umrumda değil

ben mişli geçmiş zaman müridiyim

şeyhimin mezarını kargalar kazmış

birde seyreden adam varmış

kayan yıldızlarımı dileğiyle parlatan

kesik gözlerinde şahlanmış gülüşleri

ümit ektiği topraktan beni koparmış gibi

bir adam var adın asından şanslı

bir adam var hayası içinde paslı

IV

yağmur ağlaklığıyla geçip göğünden

yolu unutulası gitmek olan bulutlar

sen esen yellerin muştu nöbetindesin

anın ana gömüldüğü bu an

bakıp ah Yasinsiz kalmış toprağıma

acıyınca konuşurmuş insan

…

keşke bir ayetin sesi olsaydım

duyup sende inkâr etseydin beni